بررسی تعامل تحریک الکتریکی با فرکانس پایین (lfs) و داروی فنوباربیتال بر شدت تشنجات و جریان های گاباارژیک در کیندلینگ آمیگدال موش صحرایی

امروزه تحریک الکتریکی با فرکانس پایین (lfs) به عنوان روشی جدید در درمان صرع مطرح است که احتمالا با افزایش بیان گیرنده گابا عمل می کند. فنوباربیتال نیز اثرات ضد تشنجی خود را با تقویت اثر مهاری gabaa به انجام می رساند. بنابراین، به نظر می آید که اعمال توأم lfs و داروی فنوباربیتال اثربخشی این دارو را بر جریان های گاباارژیک زیاد کند. بر این اساس، در مدل کیندلینگ موش صحرایی برهم کنش lfs و داروی فنوباربیتال روی شدت تشنجات و جریان های مهاری پس سیناپسی گاباارژیک مورد مطالعه قرار گرفته است. موش های صحرایی در اثر تحریک الکتریکی آمیگدال به روش نیمه سریع (12 بار در روز) دچار کیندلینگ کامل شدند. سپس تأثیر فنوباربیتال، lfs و lfs + فنوباربیتال بر مراحل تشنج و امواج تخلیه متعاقب با ثبت خارج سلولی و نیز تأثیر آنها بر جریان های مهاری برانگیخته (پس سیناپسی گاباارژیک) ، خودبه خودی و مینیاتوری در برش های زنده هیپوکمپ با ثبت درون یاخته ای با کاربرد روش whole cell patch clamp در حیوانات کنترل و مستعد تشنج مورد بررسی قرار گرفت. کاربرد همزمان دوز غیر موثر فنوباربیتال و الگوی غیر موثر lfs تشنج را در مدل کیندلینگ آمیگدال موش صحرایی به طور معنی داری کاهش داد. این تعامل مثبت بین اثرات فنوباربیتال و lfs در جریان های گاباارژیک نیز وجود داشت طوری که ثابت زمانی بازگشت به حالت پایه و سطح زیر منحنی جریان های گاباارژیک در مقایسه با اعمال lfs به تنهایی و یا فنوباربیتال به تنهایی به طور معنی داری افزایش نشان می دهد. از این نتایج می توان استنباط کرد که شاید تعامل مثبت اثرات ضد تشنجی فنوباربیتال و lfs به جریان های gabaa وابسته باشد و درمان ترکیبی با فنوباربیتال و lfs می تواند یک روش مناسب برای کاهش تشنج در صرع مقاوم به دارو باشد.